Genieten en afzien

Vanuit Medellín bracht Oscar, die ons ook van het vliegveld had gehaald ons naar Pereira. De rit die 4 uur zou duren, duurde 7 uur omdat we de bergpas over moesten en regelmatig ´vast kwamen te zitten´ achter de zware vrachtwagens die bergop kruipen. Het landschap was heel gaaf, met groene bergen met tropische bomen erop, en hele stukken langs de grootste rivier van Colombia de Rio Cauca. Al met al een pittig ritje, waarbij Gina door de vele bochten soms wat misselijk werd.

In Pereira dus eerst maar een dagje zwembad, waarbij we ook de heerlijke Spa niet hebben overgeslagen. ´s Avonds lekker dineren met heerlijke wijnen vlak onder onze veranda met hangmat en prachtige kamer. Rondom het hotel allerlei bont gekleurde vogels, luide krekels, eekhoorns en een grote leguaan.

De dag erna durfden we wel weer een auto in en gingen we naar Salento: een authentiek koffieproducerend dorpje met mooie uitzichten en leuke winkeltjes en koffietentjes op een uurtje rijden. Daar aangekomen besloten om ook Valle de Cocora maar even mee te pakken: een indrukwekkende vallei met de langste palmbomen ter wereld, hoog gelegen en vaak half in de wolken. In Salento moesten we op de terugweg van de steile trappen naar het uitkijkpunt nog even langs een mooie slang op de trap. Lekker op onze slippers, heenweg niet gezien. Omdat een Colombiaanse kerel er toch wast ophef over maakte, toch even een fotootje gemaakt om later even te googlen. De man had bepaald niet overdreven: we waren op minder dan een meter langs één van de giftigste (maar gelukkig ook vrij passieve) slangen van Latijns-Amerika gelopen: de Rabo de Aji (een roodstaart koraalslang). Pfff….

Dat overleefd hebbende (evenals een wesp in de koffie) stond daags erna een ambitieuze reisdag op het programma, met om 5 uur ’s ochtends op, 2 binnenlandse vluchten en dan nog een rit van 3 uur. Dat werd dus een zware dag, want door de mist kon er geen vliegtuig landen en om 5 uur ’s middags zaten we nog steeds op het vliegveld van Pereira nadat 2 van onze vluchten uiteindelijk gecanceld werden. Nadat we voor de zoveelste keer waren omgeboekt vlogen we via Bogotá (weer 3 uur wachten) naar Bucaramanga, waar we kort voor 24:00 aankwamen. Gina sliep inmiddels en tijdens de rit viel ook Coco eindelijk in slaap. Onze chauffeur Guy blijft de komende 6 dagen bij ons en is een topper: rijdt goed, comfortabel busje en een aardige vent. De meisjes hebben de hele dag geen kik gegeven, deelden af en toe een mep uit aan elkaar, maar vonden al het wachten een stuk minder erg dan wij. De ritjes in de bus zijn voor hen vervelender, zeker met al die bergpassen. Uiteindelijk zijn we om 04:00 ’s nachts redelijk gesloopt aangekomen in Barichara.

Maar we worden weer beloond: Barichara is het mooiste koloniale dorpje van Colombia. We hebben dus niet voor niets zo’n reis gemaakt, want wát is dit mooi. Liggend op een hoge bergkam, kijk je aan de ene kant een diepe vallei met onderin een rivier in. Het eeuwenoude dorpje zelf is een oase van rust, ook omdat vanwege de (on)bereikbaarheid er niet heel veel toeristen komen. De meiden zijn ook blij, want het hotel heeft weer een zwembad. We besluiten dan ook om hier een dagje langer te blijven en pas morgen door te rijden naar Villa de Leyva...